Antonii Janusz Pastwa urodził się 26 stycznia 1944 r. w Brzozie k. Kozienic. Uczęszczał do Liceum Plastycznego w Kielcach. Następnie studiował na Wydziale Rzeźby w ASP w Warszawie w latach 1964-1970, najpierw w pracowni prof. Mariana Wnuka, a później w pracowni prof. Stanisława Słoniny. Dyplom uzyskał w 1970. W latach 1974-1981 był asystentem u prof. Słoniny. W 1980 roku został adiunktem. Od 1981 prowadził pracownię kamienia. W 1987 otrzymał tytuł docenta, zaś w 1992 mianowany został profesorem sztuk plastycznych. Od 1995 roku prowadzi pracownię rzeźby na Wydziale Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki. Od 2001 roku prowadzi pracownię dyplomującą na Wydziale Rzeźby. W latach 1990-1996, 1999-2002, 2002-2006 sprawował funkcję Dziekana Wydziału Rzeźby macierzystej uczelni. Członek Rady Programowej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Wielokrotnie uczestniczył w pracach Jury ogólnopolskich konkursów rzeźbiarskich, niejednokrotnie pełniąc funkcję przewodniczącego. Opiekun artystyczny wielu realizacji przestrzennych.
Wybrane fragmenty recenzji o rzeźbiarzu.
W pracach Janusza Pastwy zaklęty jest niemożliwy do oddania słowami poemat filozoficzny. Przeplatającymi się weń wątkami są rozmyślania o czasie i przestrzeni, o przemijaniu, a także refleksje autotematyczne – o tworzywie i jego naturze oraz tradycji i granicach rzeźby. Jest w nich coś, co każe myśleć o wzmiankowanym przez Schillera stanie pośrednim między materią a formą.
Piotr Szubert, fragment tekstu do katalogu wystawy monograficznej Muzeum w Orońsku.
W rzeźbie Pastwy czas się ogląda i jest oglądany. Należy do tych artystów dla których każdy stopień, który osiągneli, jest wyzwaniem , punktem wyjścia do nowego, niespodziewanego, nieobliczalnego dzieła, przekraczaniem siebie jeszcze raz, na nowo.
Krzysztof Karasek.
Pastwa odnajduje własne zasady kompozycji i ekspresji ; równowagi i rytmu, harmonii i kontrastu. W materialnym kształcie zamknąć pragnie skondensowaną energię wewnętrzną, a przez to wywołać określoną temperaturę emocjonalną u odbiorcy. Każda rzeźba,
każdy kształt jest strukturą otwartą. Te rzeźby posiadają własne życie, niejako niezależnie od przedmiotu.
Krzysztof Mętrak.
Każda rzeźba jest odsłoną jednej historii wielkiego umierania i wielkiego zmartwychwystania, cmentarzyska rozległego jak świat, które przyjmuje i wypuszcza na wolność, pogrąża a jednocześnie podrywa to nowego życia. Każda forma jest kartką dziennika,
w którym zapisuje kolejne odsłony „bólu życia”.
Jarosław Mikołajewski.